Lieve ende seer beminde man,

Nae dat ick desen anderen bygebonden brief hadde geschreven, soo is comen onsen bode, die wy gesonden hadden, ende heeft my ghebrocht eenen brief van u.l., den welcken my verblijdt dat ick sie, dat u.l. nu aengaende van mijn vergevinghe te vreden is.
Ick en dacht niet dat ghy meynen soudt, dat ick daer soo groote swaricheyt in maeken soude, alsoo ick oock niet en hebbe ghedaen. Hoe soude ick soo straf cunnen ghesijn, dat ick u soude beswaren daer ghy in soo grootenen strijdt ende bangicheyt sijt, daer ick U gaerne met mijn bloet uyt helpen soude, waert mueghelijck. Ende al en waert oock soo niet, daer te voren soo langhen vrientschap is geweest, soude daer nu alreede soo grooten haet sijn, dat ick niet en soude cunnen vergeven een cleyn misdaet teghen my, te ghelijcken by soo menichfuldighe groote misdaden, daer ick alle daghe vergiffenisse van mijnen hemelschen Vader moet aff begeeren ende met sulcken conditie: ghelijck ick vergeve die teghen my misdoen. Tsoude alleleens sijn gelijk den quaden rentmeester, die soo veel groote schulden van sijn heere waren quijt gescholden en hy woude sijnen broeder om een cleyn somme tot den uytersten penninck doen betalen.
U, L. sy daer wel in gerust dat ickt hem geheelijck vergeven hebbe. Godt gave dat u verlossinghe daer inne geleghen waer.
Wy souden haest verblijdt sijn in die saek, alsoo my uwen brief niet dien aengaende en doet. Ende en can hem niet gelesen, mijn hert en dunckt my breken, omdat u.l. soo den moet verloren gheeft ende allel�¬eens spreeckt als oft ghy terstont soudt sterven. Ick bender soo inne geturbeert, dat ick niet en weet wat ick schrijve. Tschijnt alleleens oft ick u doot begeer�¬de, want ghy begeert dat ick daermede tevreden sal sijn. Och, wat eenen druck is my dit te hooren ende verlieser mijne patientie inne! Isser dan geen barmherticheyt meer, waer sal ick dan gaen loopen? waer sal ickse soecken? Van den hemel sal ickse roepen met oneyndelijcke stemme ende tranen. Ick hope noch, den Heer sal my verhooren ende salse senden van de herten van die heeren, dat sy onser sullen ontfermen ende met my medelijden hebben. Want anders, dat is seecker, dat sy my soo wel sullen dooden als u; want ick van hertseer sterven sal ende en soude de tijdinghe niet cunnen hooren, mijn her�¬ten soude my sluyten terstont.
Nu hebbe ick noch hoope op tgene ick in mijnen anderen brief schrijve, h.g. my heeft doen segghen. Ende nochtans heeft my uwen brief soo bedroeft, dat ick my schier blint ghecreten hebbe, soo dat ick nau en sien te schrijven. Men heeft ons al goeden moet doen gheven ende segghen, dat ghy volcken thuys comen soudt, alsoo wy noch heden teghen mijn vrou�¬we van Hoochstraten met veel andere geseyt hebben ende wat te stouter nae dat Jacques comen was. 0 Heere! hoe soudense dan verwondert sijn, hoordense hoe u.l. hem in sijnen brief stelt! Een dinghen geeft my oock wat moets, dat u.l. seyt, dat graef Johan hem antwoorde, dat sy al doen souden wat sy nae eere vermoghen. Want ick laet my duncken, dat de eere niet beter en sal bewaert worden dan met u leeven, ende met u doot soude een yegelijck, die nu niet en weten, ondersoecken den waeromme.
Daeromme dunckt my, dat u.l. hem daermede behoort te vertroosten.
Ten can in mijn hert niet gecomen, dat wy sus allendelijck en deerlijck gescheyden souden blijven, daer ick soo luttel op dacht tuwen vertreck. Och Heer! ten waer niet tovercomen! Mijn siele is soo verbonden ende vereenicht met u, dat ghy niet en muecht lijden ick en ghevoelt soo veel als ghy. My dunckt, dat de goede heeren mijn tranen saghen diet my cost, ten waer niet moghelijck, al waren sy steen oft hout, sy souden moeten deernisse met my hebben. Ende daeromme, alsser geenen hope meer en waer, soude ick dat noch proeven, al schrijfdy my dat ickx niet doen en soude.
Och, wij begeeren geen recht, maer ghenade, ghenade, en is die niet te vercrijghen, wat sullen wy dan beginnen! Och, ghenadighe hemelsche Vader, wilt Ghy ons dan bijstaen; Ghy en begeert den doot van den sondaer niet, maer dat hy leve ende hem bekeere! Och, stort toch dese goede heeren, die wij soo ver�¬toornt hebben, in hunne herten Uwen geest der barmherticheit, opdat wy volcken verlost moghen worden uyt dese groote vreese ende droefheyt. Want het duert soo langhe! Och, Heere, sterckt ons gheloove. Want waer dat soo groot als een mostaertsaet wy souden de berghen versetten; hoe veele te meer eenen mensche sijn leven verbidden! Ick duchte ende hope; nochtans is mijnen hope noch stercker dan tduchten, en dat alleen op de ghenaede ende goetheyt Gods ende van die goede heeren, die ick dese sake wil bevelen. U.l. schrijft my vant huys wederomme. Daer af ick in den anderen brief antwoorde, schrijve vant bevel, dat ick hebbe van h.f.g., waernae ick my reguleeren sal. Ende en weet niet waer schicken hennen te gaen dan als ghy by my sijt: dan mueghen wy yewers uyt de ooghen van dese goede heeren gaen; want waer soude ick nu met mijn kinderkens noch verder van u gaen loopen? Ick ben nae mijn hert ende verlanghen noch veel te ver. Voort soo hebbe ick hier een cleyn briefken aen mijn genadighe vrouwe geschreven, ten eynde sy aen graef Johan voor u bidden soude, my verstoutende midts dat sy my deerste blijde tijdinghe van u wedercompste geeft. Ick verstae, dat men haer geen brieven en geeft. Want ick hebber noch geschreven int eerste, doen ick niet en wist waer ghy waert, maer sy en heeft se niet cregen: dat werde ick wel ghewaer aen haer antwoorde; daeromme en weete ick niet oft sy desen crijghen sal. Ick hebben Reymondt, die mijn requeste nu brenckt aen sijn f.g., oock mede gegeven, dat hy daer inne tbeste doen soude. Het compt Reymont nu seer qualijck te pas, want hy heeft veel te doen en ver�¬let veele. Nochtans ter liefden van u ende duer mijn begeeren, soo laet hyt al staen ende compt eerst daer by u met de requeste. Hy heeft een copye; ick en weet niet hoemen se behoort te maken, maer hebt ghelijck eenen brief gemaeckt: de heeren sullen mijn slechticheit als een vrouwe lichtelijck excuseeren. Ick hebbe hem van als onderricht, ende wilt hier mede den Heere bevelen, want ick en can niet meer schrijven.
Ende bidde u.l. toch soo het quaetste niet voor hem te nemen ende maecken wat moets. Tquaet compt tijdts genoech van selfs: want altoos op de doot te denden ende te vreesen is harder dan de doot selve. Daerom stelt dat uyt u hert. Ick hope ende betrouwe Godt, dat Hy u genadichlijcker sal straffen en sal ons noch tsamen blijschap geven voor alle dit verdriet, dwelck ick Hem bidde uyt den gront mijns herten.
Ende bevele u den almogenden Heere, dat Hy u wilt vertroosten ende verstercken met Sijnen heylighien gheest. Ick sal alle mijn best doen den Heere voor u te bidden; soo doen oock ons kinderkens, die u.l. seer doen groeten en soo seer verlanghen u te siene, alsoo ick oock doene: dat weet den Heere!

Geschreven den 1 April tsnachts tuschen 12 ende eenen.- en schrijft toch nu niet meer: onweerdighen man, want tis toch vergeven.

U.L. getrouwe huysvrouwe Marie Ruebbens.